හිතේ ඇඳුනු කෙටි කතාවක්

කාලෙක හිටන් හොය, හොයා හිටිය කෙටි කතාවක් හම්බ වුනා. නම "තනිකම", ලියල තියෙන්නෙ "කේයස්" යන අන්වර්ථ නමින් ලියපු සාගර පළන්සූරිය මහත්තයා. චායානුවාද කියන කැටගරියට අයිති මේ කතා වලට, මම කොහොමත් මනාපයි. ඔරිජිනල් කතාවෙ අදහස අරගෙන, ඒක දේශීයකරණය කරලා, තව ආරලු-බූරලු දාලා තමා ලියන්නෙ. ඔරිජිනල් බෙංගාලි සිත්තර පටියට, කොච්චර ධනාත්මක විචාර තිබුනත්, මේ කතාවෙන් මං ලබපු රසය, මට නං ලැබුනෙ නෑ.

ජැකා කොහේ අල්ලන්නද, අපෙ මැතිඳාගෙ නැට්ට

හුරේ රන් එකක් දුන්නා, යයි මැතිඳා හැටේ හැටට    

කතාවක් නියම විදිහට රසවිඳින්න නං, ඒ පරිසරය, ජීවන රටාව හොයල බලල, කතාවට බහින්න ඕනෙ කියල කිව්වෙ , අපේ ප්‍රාජේ මැතිදා. උන්නැහේ නං කෙලින්ම බහින්නෙ, වික්ටෝරියානු එංගලාන්තෙට. බැහැල, cobblestone ගල් අල්ලපු, ගෑස් ලාම්පු කණාමැදිරි එලි වැටිච්ච, ටොක-ටොක ගගා අස්ප කරත්ත යන, ගල් අඟුරු දුම සහ මීදුමෙන් වැහිච්ච ලංඩන් නගරෙ, අඳුරු පාරවල් දිගේ ඇවිදගෙන යනවා. ආන්න එහෙම යනකොට තමා, Jack the Ripper පස්සෙන් පන්නන් ඇවිත් තියෙන්නෙ. නෑ, අහුවෙලා නෑ, ඔය දෙන්නෙ හුරේ රන් එකක්.

මේ කතාවට බහින්න, එහෙම අමුතුවෙන් හොයන්න දෙයක් නෑ, ඔක්කොම අපි දන්න යටගිය දවස, හද්ද පිටිසර ගැමි ජීවිතය. බොහොම සැහැල්ලු කියවීමක්, බලන්න, මේ කතාව ගැනම, මම කලින් පෝස්ට් එකක් ලියල තියන නිසාත්, කව්දෝ පිංවතෙක් මහන්සි වෙලා කොටලා තියන නිසාත් ලින්ක් එක විතරක් දාන්නම්:

තනිකම - පිළිරුව - සාගර පලන්සුරිය(කේයස්)

ඒ කතාවම html ෆයිල් එකක් විදිහට මෙතනින්. ( අන්තර්ජාලයේ ඇති ලිපි කොයි වෙලේ වාෂ්ප වේදැයි ෂුවර් නැති නිසා)   

මේ කතාවෙ, ඉන්න තැපැල් මහත්තයා අපේ ජීවිතේට සමීපයි, "ගොඩට ගත් මාළුවෙකු මෙන් , දියට ලු බළලෙකු මෙන් අමුපතනයන්ට නොසැසඳී අමාරුවෙන් කල් ගෙවයි". ඔහෙලට කොහොමද මන්දා, උත්තරධ්‍රැවය කිට්ටුවට ගිහින් දාපු, ඝර්මකලාපීය මූකං බස්සෙකුට නං ඒක හොඳටම සමීපයි. මේ කතාවෙ තැපැල් මහත්තයා හා සූටි අතර තියෙන සම්බන්ධය සංකීර්ණයි ඒත් සුන්දරයි. Agape Love කියන්නෙ ඒකට වෙන්ටෑ? "Who gives a hoot about love" කියපු බස්සෙකුට, මේක පැහැදිලි කරන්න තේරෙන්නෙ නං නෑ. කතාවෙ කියවෙනවා, නවසිය බර ගණන්වල ඈත අතීතයේ පවා " ඔන්-ලයින්" ඕඩර් කරලා, මිලදී ගැනීමේ තාක්ෂණය තිබ්බ බව. ඒ දවස්වල ඒකට "V.P" කියලලු කිව්වෙ. 

මේ කතාවට ලඟින් යන, සිත සසල කල, ඒත් සත්‍ය සිදුවීමක්, කාලෙකට ඉස්සර කියවන්න ලැබුනා. දුප්පත් නව යොවුන් තරුණියක් එනවා ගෙදරක වැඩකාර කමට. ගෙදර ඉන්න තරුණ හාම්පුතා දකිනවා, තරුණිය , ආසාවෙන් ඉංග්‍රීසි පොත් දිහා බලාගෙන ඉන්නව. වචනයේ පරිසමාප්තයෙන්ම මහත්තයෙක් වන ඔහු, ඒ පිළිබඳව විපරං කරනවා. තරුණියට ඉංග්‍රීසි බෑ. ඔහු ඈට  ඉංග්‍රීසි උගන්නනවා. කුස්සියේ වැඩ ඉවර කරපු ගමන්, තරුණිය බලාගෙන ඉන්නවා, තම ගුරුවරයා එනතෙක්. 

කාලය ගලාගෙන යනවා, ඉර පායනවා, මල් පිපෙනවා, බස්සො "හූම් " කියනවා. ඒ වෙනකොට විවාහක දුප්පත් තරුණිය, තම දරු දෙන්නා කම්කරු සැමියා ලඟ තියලා, රට යනවා. පැහැදිලිවම, දක්ෂ තැනැත්තියක් වෙච්ච ඇයට පිටරටදී සෑහෙන හොඳ රැකියාවක් ලැබෙනවා. ගෙවල් දොරවල් හදා ගෙන දියුණු වෙච්ච තරුණිය, කාලෙක පස්සෙ එනවා, තම ගුරුවරයව බලන්න. ඇවිත් දණ ගහලා වඳිනවා. බාල දැරියන්ට, ටිංකිරි කවන, " දැරිය කරේ" කියල, කොලේ වහල ගහන, " අනිත්‍ රටවල් වලට සාපේක්ෂව, අපේ අඩුයි" කියල ප්‍රකාශ නිකුත් කරන රටක, තාම "මහත්තුරුත්" ඉන්නවා කියන එක හිතට සැනසිල්ලක්.

Living is easy, eyes closed

ඉස්කෝලෙ යන කාලෙ පින්සලක් අතින්වත් නාල්ලපු බස්සෙක්ව, චිත්‍ර ශිල්පියෙක් කරන්න උනන්දු කලේ මේ කෙටි කතාවයි. පලවෙනි වෑයම නං, ලත් තැනම ලොප් වුනා. මෙදා පොටේ, ඔහේ තාම ඇදගෙන යනවා. යම්කිසි දියුණුවක් නැත්තෙමත් නෑ. මේ කතාවට චිත්‍ර කීපයකුත් තිබ්බ නං පංකාදුයි.

අද වෙනකොට ඩිජිටල් චිත්‍ර ශිල්ප තාක්ෂණය බොහෝ දුර ඇවිත් තියනවා. ඔයිල්, දිය සායම්, පැස්ටල් මේ ඕනෑම පින්සලක් තෝරා ගෙන, ඇත්තම කැන්වස් එකකට බොහෝ දුරට සමානව චිත්‍ර අඳින්න හැකියාව තියනවා. එකම අවුල, හෑන්ඩ්-අයි කෝඩිනේෂන් එක මොලේට පුහුණු කරවන එක. කෙලින් ඉරක් අඳින්න, කොන් දෙක හාවෙන්න වෘතයක් අඳින්න පුළුවන් වෙනකං, හොඳ චිත්‍ර අඳිනව බොරු.

මධ්‍ය කාලීන යුරෝපයේ, වෙළදාමෙන් ධනවත් වෙච්ච ඇම්ස්ටඩෑම් වගේ නගරවල හිටි "ඕල්ඩ් මාස්ටර්ස්ල" නව ඔයිල් පේන්ටින් චිත්‍ර කලාවක් බිහිකලා. ආලෝකය සහ අඳුර මුසු වෙච්ච මේ කලාවට ඇඳපු ප්‍රසිද්ධ චිත්‍රයක් තමා මේ " The Night Watch". මේ චිත්‍රයෙ, ඇඳුම්වල තියෙන කැටයම්, කොච්චර සියුම්ද, විස්තර සහිතද කියල දැක්කාම පුදුම හිතෙනවා. ඒක හරියට බලන්න මෙතනින්. 

Dutch Golden Age කියල හැඳින්වෙන මේ කාලයෙම, තව චිත්‍රයක් තමා මේ "The Milkmaid". නෑ, නෑ ටිංකිරි නෙමෙයි. මේ මේඩ් ගිණි තියාගත්තද කියල නං සඳහන් වෙලා තිබ්බෙ නෑ. චිත්‍රය හොඳින් බලන්න මෙතනින්.

සරල කාටූන් කලාවෙ ක්‍රමවේදය මෙයිට වෙනස්. වැඩේ ලේසි නිසා මට ගැලපෙන්නෙ ඒක. අපේ දේශීය කාටුන් කලාවෙ, මම කැමතිම සිබිල් වෙත්තසිංහ මහත්මියට. හොඳට බැලුවොත් පේනවා, ඇගේ කාටුන්වල , සරල බවට එහා ගිය දෙයක් තියනවා කියලා. ඈ භාවිතා කරල තියෙන්නෙ "මැදුම් පිලිවෙත." ඒ ඇඳුම් වල පවා , යම් පමණකට සියුම් මෝස්තර, විස්තර තියනවා. ඇගේ චිත්‍ර, සරල කාටුන් වලට වඩා ලස්සන ඒ නිසයි කියලයි මට හිතෙන්නෙ.

දිය සායම් වලින් චිත්‍ර ඇඳපු ඇය, මේ චිත්‍ර අඳින්න බොහොම මහන්සි වෙන්න ඇති. ඇයි, හැම මෝස්තරේම අතින්ම අඳින්න එපැයි? ඒත් ඩිජිටල් ආටිස්ට්ලට එහෙම අවශ්‍ය නෑ. මෝස්තර ටොන් ගාණක් ඉන්ටනෙට් එකේ තියන නිසා. කොපිකලා, ඇලෙව්වා, එච්චරයි. එකම අවුල, අවුල් කම්මැලිකමට බේත් ඉන්ටනෙට් එකේ නැතිකම විතරමයි.

Side Note: ඇඳුම් වලට මෝස්තර දැමීමෙ කලාවේ, 

තව ඉස්සරහට යන්න කැමති කට්ටියට: