කොරන්ටයින් කවි

මරදානට පායන සඳ

ලස්සනදැයි කියන්න

මා නොදකින ඒ පුරසඳ

ඔබට හැකිය දකින්න

අදුරු ලලා වහිනා කල

මහරගමම තෙමෙන්න

බැරියර් යටින් ඔබ යන කල

එපා තනිය දැනෙන්න...

රාළාමිල අත වනාවී

එපා අහක බලන්න

කෝවිඩ් මතකය ගුලි කර

බේරෙ වැවට දමන්න

චාමිල, හැලපෙල,  ඉවාන්ල

ඉන්නවදැයි  බලන්න

පරණ පෝස්ට් කියවන කොට

තනි ඇහැට ඇඩුනා කියන්න

අල්ලපු වත්තටත් අපේ

ඩෙල්ටා ආව කියන්න

අපේ ගමට පායන හඳ

හැකි වෙයිද ආයෙ දකින්න

උම්බලකඩ වඩේ එකක්

ඉස්සො වඩේ හපන්න

ඩොංගා කාලා ලොකට් කියන

පලතුරු රස බලන්න

උගුරැස්ස, දිවුල්, වැල වරකා

හරකා වගේ ගිලින්න

ආයෙත් ඉස්සර වාගේ

චෑන්ස් එකක් ලැබෙන්න

අපේ පිං අවසාන වෙලා, බොලොග් ලෝකෙන් චුත වෙච්ච, "බීටල් බෙයිලි"  ගේ කවියක් කියෙව්වා. එතන මසුරන් වටින පෝස්ට් ටිකක් තිබ්බත්, යන්න අමාරුයි. බාගයක් කියෝගෙන යනකොට හඳුන් පොත "කීං " ගානවා. ඔව්, ඔහෙල නොදන්නව වුනාට, බස්සොන්ටත්, අමාශය, පිත්තාශයට අමතරව හදවතකුත් තියනවා. අපි මොන කවියොද, කරතේලිස්?

බීටලයාගේ  "සැගවුණ සිතුම්"   කවි පන්තිය.

ඊළඟට  මොලේ කුරුවල් කරපු "අහිමි සඳ" කතාව.  එතකොට "උපන්නාට මේ ලොව වැනෙනවා විනා" කියල කිව්වෙ, කන් පාත් වෙන්න දෙකක් නමාගත්ත කවියෙක්ද, ආයිබෝං?

සියලු සංස්කාරක ධර්මයෝ අනිත්‍යයයි. සංසාරේ බොහොම දිගයි!